Wat het muzikale werk van ELLE, de alter ego van Eline Vaarzon Morel, zo bijzonder maakt is dat deze jonge singer/songwriter de flamenco samensmelt met een van de bronnen ervan: Arabische klankpatronen. “Dit is het genre waarin ik al mijn emoties het beste kan overbrengen op het publiek.”
Dit zegt Eline terwijl de huiskat Pepe in de huiskamer spint als een uiting van tevredenheid. Door de coronacrisis is het even geleden dat ze optrad. Gelukkig is de 21-jarige dochter van flamencogitarist en – docent aan het conservatorium in Amsterdam, Eric Vaarzon Morel, nog niet afhankelijk van de gages. Vorig jaar startte zij een opleiding op Codarts in Rotterdam op de afdeling singer/songwriting. “Elke week moet ik een song schrijven”, steekt ze van wal. “Natuurlijk zitten er nummers bij die ik op enig moment kan gebruiken voor mijn eerste CD of de playlist van Spotify. Voorlopig concentreer ik me op mijn eerste single die vermoedelijk Tiempo gaat heten.” Het genre waarin Eline zich beweegt noemt zij zelf alternatieve pop met flamenco-invloeden. “Via een omweg ben ik tot deze keuze gekomen. Tijdens de middelbare school heb ik zanglessen gevolgd op het Dutch School of Populair Music in Amsterdam. De kans dat je daar gevraagd wordt om tussen de bedrijven door in een band te spelen is natuurlijk groot. Zo tikte op een goed moment een bandlid van The Floaters op mijn schouder. Deze band – niet te verwarren met de gelijknamige Amerikaanse R&B vocal groep – speelde hoofdzakelijke covers van bekende bands als The Red Hot Chili Peppers dat funk, rap, punk en pop combineert met rock. Lekker uitleven dus. Maar tussendoor schreef ik ook zelf liedjes op piano en gitaar die haaks stonden op de stevige rock die ik met The Floaters speelde. Ik creëerde een eigen sound: mellow met wat gekke invloeden.” In die tijd kreeg het jonge talent les van Yori Swart, een bekende singer/songwriter die in het verleden met Ilse de Lange en de Belg Milow toerde en nummers schreef met Thomas Dybdahl voor zijn fraaie CD September. Daarna kwam Eline in contact met singer/songwriter Meis de alter-ego van Aysha de Groot die veel samenspeelde met zangers Eefje de Visser. Vorig jaar kreeg ze de Houten Notenkraker overhandigd. Volgens Eline heeft De Groot haar veel bijgebracht. “Zij heeft mijn ogen geopend en duidelijk gemaakt dat ik aan een sound moest werken waar ik al mijn emoties kwijt kon. De ultieme uitlaatklep werd dus melancholische flamencopop.”
Icarus
Eline, die zich met dit genre begeeft in een niche, haalt haar inspiratie uit de muziek van Rosalia. De zangeres uit Barcelona heeft inmiddels twee geluidsdragers op haar naam staan waarmee ze eigenzinnige pop en hiphopbeats combineert met een zogenoemd ‘palmas’ ofwel de handklaptechniek afkomstig van de traditionele flamenco. Het resultaat is een sound die als ‘millennial flamenco’ door het muziekleven gaat. “Ik haal er erg veel energie uit”, aldus Eline die zich vooral aangetrokken voelt door de rare geluidjes waarmee Rosalia haar muziek heeft gekruid. “Het klinkt heel vet. Daarnaast luister ik naar Tamino. Dat is een Belgische zanger met Egyptisch bloed. Zijn muziek is doordrenkt met prachtige Egyptisch stijlelementen. Met mijn gitarist Mats van Dunnen uit Volendam, die ik al meer dan vijf jaar ken, experimenteer ik ook met dergelijke geluiden zonder dat ik afwijk van muzikale route. Mats heeft op de Herman Brood Academie gestudeerd en is thuis in diverse muziekstijlen. Tijdens de coronacrisis kunnen we niet vaak in een oefenruimte spelen. Dat betekent dat er al heel wat muziekbestandjes via internet zijn gestuurd vanuit Rotterdam naar Volendam en vice versa. Lekkere vette muziekstijlen experimenteren, daar houd ik van. En dat kruiden we dan met flamenco, Arabische klanken en powerakkoorden van Nirvana. Heel cool allemaal. En ik kan mijn emoties de vrije ruimte geven. Dat vind ik belangrijk. Behalve het bespelen van de gitaar concentreer ik me op vertellingen die ik in mijn songteksten verwerk. Wat dat betreft haal ik veel uit Griekse mythologie. Zoals Icarus, bekend van de vliegtocht die hij samen met zijn vader Daedalus ondernam. Ik lees graag deze mooie verhalen.”
Ogen dicht
Uiteraard is Eline inmiddels gevrijwaard van plankenkoorts. Dat obstakel is nagenoeg weggepoetst omdat ze vaak met haar vader op veel Nederlandse podia heeft gestaan “Het leuke is dat de zaal vol zit met mensen die voor de flamenco komen. We hebben met z’n tweeën wat afgespeeld. Maar op enig moment verdwijnt hij achter de coulissen en dan sta je er alleen voor met een muziekstijl die door het publiek anders consumeert moet worden. Voorheen keek ik tijdens mijn optreden vaak de zaal in om de eerste reacties te peilen. Dat doe ik nu niet meer. Vanaf het moment dat ik de eerste toon speel, sluit ik vaak mijn ogen en ga op in mijn muziek. Ik ben als het ware in mezelf gekeerd. Ik maak dan een soort reis door mijn innerlijke wereld. Na afloop van een concert in de Gelderlandfabriek in Culemborg, waar ik in een matineevoorstelling mijn soloprogramma verzorgde, kreeg ik een compliment van een toeschouwer. Ze me vertelde dat ze geroerd was door mijn muziek. Dat is natuurlijk mooi om te horen. Eerlijk gezegd weet ik precies hoe ik mijn emotie moet overbrengen op het publiek. Andersom moet ik nog veel ervaring opdoen om in dit geval met de emotie van een ander om te gaan.”
Fotografie: Nico Brons
