Vakantie

0
3568

Op het moment dat jij dit leest, ligt de ‘grote vakantie’ alweer achter ons en ik weet dat we rond december er ‘weer aan moeten’. Wat gaan we doen aankomende zomer? Want dan moeten we nu wel gaan boeken, zo weet manlief me fijntjes mee te delen. En ik heb zo’n hekel aan plannen, ik weet niet eens of ik volgende week wel zin heb in dat geplande etentje, laat staan dat ik weet wat ik over 6 maanden wil.

AL DIE WENSEN

En als het nu zo makkelijk was…De wensen van de kinderen tellen mee: zwemmen, leeftijdsgenoten, chillen, zee, wel iets te doen maar niet te veel, lekker weer. En dan komen de wensen van ons er nog bij. Iets zien, cultuur, mooie steden maar ook natuur, strand, zee, even zeilen misschien, sporten, niet te druk, geen camping, niet kamperen, lekker actief. Zucht, afgelopen jaar duurde dit proces weken. Het voordeel was dat we wisten dat we ver weg wilden en dan komen alle activiteiten wel aan bod. Maar dan..de bestemming. Na het samenstellen van een top 5 van landen, kon iedereen punten geven aan zijn favoriet en gecombineerd met data, kwamen we uit op een rondreis door Indonesië.

HOERA, OP NAAR INDONESIË

Sumatra, Java en Bali moest het worden in de 3 weken vrij die we hadden. En ik moet toegeven, we hebben genoten. Alles kwam aan bod van ons wensenlijstje, ik heb mijn werkmail 3 weken niet aangeraakt en genoten van de jungletocht, het snorkelen, dolfijnen spotten, de prachtige tempels, de gastvrijheid, het eten.

YEH, NAAR INDONESIË

Helaas was er ook een andere kant: de muggen waardoor je dag en nacht met 50% DEET ingesmeerd moet zijn, de buikloop die regelmatig aanklopte, de slechte hygiëne, de luchtvervuiling waardoor we met mondkapjes rondliepen, het lawaai en het afval wat overal gewoon wordt neergegooid. En misschien wel het ergste: de knokkelkoorts waardoor mijn dochter na de vakantie in het ziekenhuis werd opgenomen. Regelmatig verzuchtten de kinderen hoe fijn schoon het was in Nederland en zittend aan het ziekenhuisbed van dochterlief kon ik alleen maar bedenken: is dit het nu allemaal waard geweest?

GEWOON NIET GAAN

In een van de tijdschriften in de wachtkamer las ik een verhaal van ene Eva. Zij gaf aan zo veel stress te krijgen van vakantie vooraf en tijdens de reis gekweld te worden door heimwee. Ze gaat alleen nog weekendjes weg waardoor ze nauwelijks hoeft voor te bereiden en niets mist qua werk wat zich opstapelt. Een andere reactie die ik las is van Peter: “Sinds Google hoef ik niet meer naar alle drukbezochte highlights van alle verre landen. Ik kan ze zien op Google, de foto’s zijn mooier dan ik zelf zou maken en zo weet ik precies hoe het eruit ziet zonder kans op malaria of buiktyfus. Bovendien kan ik lekker veilig thuis eten.” Mijn ouders gingen vroeger ook nooit op vakantie, we gingen alleen dagjes weg omdat mijn vader liever niet ergens anders sliep. En ik begrijp dat met 3 kinderen op vakantie gaan als je zelf totaal niet houdt van drukte, zwemmen, kamperen en elders slapen, de mogelijkheden voor goede bestemmingen nogal beperkt.

HET IS HET WAARD

Nu ik dit zo met jullie deel, weet ik het antwoord op mijn vraag of het het allemaal waard is. Want ik vond vroeger de vakanties thuis saai, kon niet wachten tot iedereen weer terug was en ging vanaf mijn 15e zelf op pad om de ‘wereld’ te ontdekken, ook al kampeerde ik het eerste jaar in Renesse in een bungalowtent die door de vader van mijn harstvriendin was opgezet.

NU ECHT VAKANTIE

Onze gezinsvakanties maken ons weer tot een geheel, we kletsen met elkaar over andere dingen dan de dagelijkse zaken, we maken samen veel mee en dat brengt ons als gezin dichter bij elkaar. Gezamenlijke ontberingen smeden een band, nieuwe ervaringen maken ons blij en het leren kennen van andere culturen, geeft ons een bredere blik op wat we hebben en kunnen in dit leven en maakt ons nederig. Dus ja, het is het waard maar kan iemand alsjeblieft mijn rol in het keuze en reisplanproces overnemen? Infomeer me dan 1 week van tevoren waar de reis naar toe gaat en wat ik mee moet nemen. Dat is pas vakantie.