Nesselande Living editie 47 (maart 2019)

‘Iedereen herkent dat alles als een houtje-touwtje aan elkaar vast hangt’’ Volgens Patrick Nederkoorn is het vak van cabaretier te vergelijken met een spons die alle ideeën en inspiraties van de afgelopen jaren heeft geabsorbeerd. “Als je eenmaal voor het publiek staat, bepaalt je gevoel hoe je de spons gaat uitknijpen. Zachtjes en met veel gevoel of gewoon de beuk erin.” D e nervositeit voor optredens begint bij hem langzaam slijtageplekken te vertonen, is de indruk van de 35-jarige kleinkunstenaar in het foyer van Het Kruispunt in Barendrecht. Logisch, want inmiddels heeft de geboren en getogen Amersfoorter aardig wat theater- voorstellingen op zijn naam staan: drie solo en één duo. Momenteel reist hij door het land met ‘Ik betreur de ophef’ en ‘Leuker kunnen we het niet maken’, een voorstelling over de belastingdienst programma met reken- meester Jan Beuving. “Soms denk ik wel eens terug aan de begintijd waarin ik pal voor mijn optredens heel wat heb geijsbeerd. Dat was in de tijd dat ik in mijn stadje in Theater De Lieve Vrouw of op het podium van broed- plaats De WAR debuteerde met de voorstel- ling Code Rood waarin de participatiesam- enleving het onderwerp was. Daarna ging ik het land in om in kleine theaters te spelen. Ik beken dat er avonden tussen zaten die ik me liever niet meer herinner. Pijnlijk was dat ik een keer tegenover een zaal zat met slechts twaalf mensen. Gek genoeg beleefden het publiek en ik een geslaagde avond. Wat niemand weet is dat ik toentertijd de sokken INTERVIEW bewaarde die ik aan had tijdens geslaagde voorstellingen. Al met al ben ik tot de ontdek- king gekomen dat het uiteraard volslagen onzin is dat bepaalde sokken het verloop van een voorstelling kunnen voorspellen. Als je eenmaal voor het publiek staat, bepaalt het gevoel hoe je moet spelen. Kijk, elk optreden is anders. Er zijn zelfs avonden waarin ik zin heb om flink te beuken door de hele vuil- nisbak eens lekker om te gooien. Hoppa! Dat is pas spannend.” HOUTJE-TOUWTJE Als straks hier in Het Kruispunt in Barendrecht de spots op het toneel worden ontstoken, rollen de teksten die hij produceerde voor ‘Ik betreur de ophef’ over zijn welbespraakte tong. In zijn derde soloprogramma komt de ammunitie van de 35-jarige Nederkoorn direct op gang en kijkt hij beschaamd van zichzelf via het achteruitkijkspiegeltje terug op zijn politieke carrière als raadslid voor ‘Jouw Amersfoort’ en later in hetzelfde pluche als fractieleider van D66. Zelfreflectie dus. “Het programma gaat over oprechtheid en hoe mensen zichzelf groot kunnen maken. Zelfs buiten het politieke pluche is het beant- NESSELANDE Living 61