Nesselande Living editie 43 (maart 2018)

app Evernote bevonden zich weer mooie aanzetten en tussenstukken voor bruikbare liedjes. “Evernote is een prachtig systeem om materiaal te bewaren”, aldus Knol die voorts bekent dat het bewaren van materiaal ook anders kan verlopen. “Ooit is een mobiele telefoon van mij in de plomp gevallen. Alles weg. Nu kan ik via de app het materiaal automatisch doorsluizen naar mijn computer. De basis van mijn nieuwe plaat heb ik gelegd in een strandhuis in Egmond aan Zee. De demo’s zijn naar mijn steun en toeverlaat Anne Soldaat gestuurd die voorts verantwoordelijk was voor de productie. Het zijn liedjes die gaan over vriendschappen, liefde en irritaties. Ik erger me bijvoorbeeld rot aan commerciële televisie. Maar ook robotisering van artiesten en radiozenders vind ik killing. Het draait tegenwoordig om geld. En dat is jammer. Gelukkig heb ik nog de jaren meegemaakt met grootheden als Jan Donkers, Roel Bentz van den Berg en in zekere zin ook Mart Smeets. Toen was de weggooimaatschappij in geen velden of wegen te bekennen. Zo heb ik prachtige muziek gehoord. Enfin, op ‘Cut The Wire’ staan dertien nummers. Een van mijn favorieten is Blind Eye. Dit nummer hangt tegen Amerikaanse westcoast popmuziek aan. Ik liet me inspireren door Hanging on the telephone, een liedje dat ooit geschreven is door Jack Lee van The Nerves. Maar ook Echoes Of Laughter is geslaagd. Dit liedje gaat over een vriend van mij. Op het moment dat hij niet klaagt, gaat het niet goed met hem. De muziek is overigens een knipoog naar The Byrds. Maar dat is overigens een puur en onbewust inspiratieproces geweest.” SUKKELIG Soms wordt Knol wel eens vergelijken met The Beatles. En dat is eigenlijk nooit de bedoeling van hem geweest. “Ik ben meer de kant van The Kinks opgegaan. En dat sijpelt door in mijn oeuvre. Ik ben ook trots op de platen die ik heb gemaakt. Het is overigens niet vreemd dat ik hier op de woonboot een plaat van mij heb liggen. Ik luister al genoeg naar mezelf als ik aan het optreden ben. Dat wil niet zeggen dat ik nooit luister naar mijn CD’s. Op het moment dat de plaat vers voor me ligt, neem ik deze mee in de auto. Dan luister ik ernaar. En dan is het klaar en behoort deze weer tot de huisraad van mijn ouders, begrijp je? Kortom, als ik thuis ben zal ik nooit naar mijn platen luisteren. Vreselijk. Net als bepaalde liedjes die ik vroeger heb geschreven. Neem bijvoorbeeld Glory Days, Golden Years. Anno 2018 vind ik het een sukkelig onderwerp om tijdens optredens, waaronder huiskameroptredens, over het publiek uit te storten. Schrijven en zingen over succes is nu geen issue.” NESSELANDE Living 44