Gouda Living editie 23 (september 2018)

vaak het libretto van Nabucco van Giuseppe Verdi gespeeld. Met name daar waar het slavenkoor - Va, pensiero – inzet is bij mij blijven hangen. In mijn hoofd dan. Niet via bladmuziek. Al die ballen op de notenbalk zijn niets voor mij. Dat deel van de libretto was de inspiratie voor mijn solo in Russian Spy And I.” Onbedoeld bijverschijnsel was dat hij via de platenmaatschappij ook als sessie- muziekant werd ingezet. “Ik ben te horen op het vinyl van The Buffoons en Unit Gloria. Maar ook op dat van de The Cats met hits als Marian, Lea en Vaya Con Dios. De baspartijen waren van Henk van der Molen die later een belangrijk componist werd. Leuke man.” Via de platenmaatschappij kwam Akkerman in contact met Kaz Lux waarmee hij de groep Brainbox vormde met Pierre van der Linden op drums en André Reijnen op bas. Natuurlijk is de muzikale nalatenschap van deze band in de box terug te vinden. “Dit is nog steeds mijn lievelingsgroep”, beweert Akkerman. “Dark Rose, Down Man en Summertime. Prachtig. Dit muziekfeest duurde maar een jaar. De lokroep van onder meer Ramses Shaffy om in contact te komen met Thijs van Leer werd met de dag manifester. Uiteindelijk werd ik onderdeel van Focus. Ik schreef House of the King. Dit was de eerste hit. Ach, laten we het zo zeggen dat het een mooie en leerzame tijd was. De muziek was virtuoos maar het was ook vaak depressieve zelfmoordherrie in combinatie met onnozel gejodel. Het hoogte- punt was een tournee in Amerika. Ik zat ’s avonds alleen in Central Park in New York te spelen toen alle alle lichten van de omlig- gende gebouwen doofden. Opeens lichtte in neonlicht onze bandnaam op rondom het park. Te gek.” STREETWALKER “Ik was ook blij dat ik me kon onttrekken uit dat Focus-sfeertje”, vervolgt Akkerman. “Ik wilde iets anders. Andere muziek maken, bijvoorbeeld. En dat heb ik op de snaren van de luit gevonden toen ik in de auto op een landweggetje in Engeland, Julian Bream dit instrument hoorde spelen op de radio. Het was in de tijd dat we bezig waren met de laatste CD van Focus, Hamburger Concerto. ‘Hè, dat ben ik’, dacht ik. Ik ging me verdiepen in deze tak van sport en leerde luit spelen. Die klank, rechtstreeks uit de renaissance. Het is prachtig. Dit is uiteindelijk de plaat Tabernakel geworden. Ik ben nog steeds zeer trots op die plaat. Ik componeerde de muziek eigenlijk vanuit mijn ellendige gevoel bij Focus.” De volgende CD die hij uit de box tovert is de naamloze cd uit 1977, beter bekend als het zogenoemde ‘in bed met de gitaar’-album. Het is de opvolger van Eli dat hij een jaar eerder uitbracht met de zanger Kaz Lux. Beide albums werden in dezelfde periode opgenomen. Het ‘in bed met de gitaar’-album is een zeldzaam consistente plaat. En wat uw dienaar betreft zelfs een waar meesterwerk. Akkerman trekt zich niets aan van gitaarconventies of erkende stijlen. Met gemak mixt hij klassiek met jazz, rock met fusion, met als hoogtepunten Street- walker en Pavane. “Het is geen verkeerde plaat”, stelt de meester nuchter vast. “Maar dat geldt ook voor Akkerman 3 en Passion. Ach weet je, ik ben apetrots op mijn werk dat in deze box is samengebracht. Het is alle- maal goed. Kijk, ze kunnen zeggen wat ze willen, maar ik heb zoals je ziet niet op mijn luie reet gezeten. Bovendien is CD nummer 27 in aantocht, evenals de concertreeks met Knight of the Guitar.” Akkerman gaat vanaf 22 december tot 23 februari het land door met zijn gitaarvrienden Anton Goudsmit, Ruben Hoeke, Leif de Leeuw en John Hayes. En ook met zanger Brown Hill en de talent- volle dochter van de meester himself, Laurie Akkerman. Allemaal toppers met hun unieke karakter, stijl en sound. “Gewoon beginnen en nergens rekening mee houden’. Dan ga je tijdens ons optreden vanzelf wel uit je dak. Ja toch?” INTERVIEW GOUDA Living 42